ΓΙΑ
ΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ ΜΑΣ
ΜΑΡΤΗΣ 2019
«ΕΥΑΙΣΘΗΤΗ?»
ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ
Ένα
από τα πιο διαδεδομένα αφηγήματα της δημοτικής αρχής, είναι η «ευαισθησία» της
για τα προβλήματα των σχολείων. Μια «ευαισθησία» η οποία εξαντλείται στα
«τεράστια» ποσά που έχει ξοδέψει τα 5 χρόνια που βρίσκεται στην διοίκηση του
δήμου, για την βελτίωση των υποδομών των σχολείων της πόλης. Ποσά «τεράστια»
όχι σε σχέση με τις ανάγκες, αλλά κυρίως συγκρινόμενα με την γύμνια και απραξία
προηγούμενων διοικήσεων και τα οποία χρόνο με το χρόνο συνεχώς μειώνονται. Κουβέντα
για την ουσιαστική αξιοποίηση των όποιων χρημάτων έχουν δοθεί μέχρι σήμερα, με
ποιες προτεραιότητες, με ποια κριτήρια καθορίζονται οι ανάγκες. Οι
παρεμβάσεις αφορούν κυρίως σε χρωματισμούς και αποσπασματικές εργασίες, χωρίς
σχεδιασμό που εξαντλούνται σε «μερεμέτια». Άλλωστε είναι πολύ βολική η σύγκριση
με προηγούμενες δημοτικές διοικήσεις, γιατί από τη μια αποκρύπτει τις τεράστιες
ευθύνες όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων, και της σημερινής του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ
από την άλλη οδηγεί γονείς-μαθητές-εκπαιδευτικούς με μαθηματική ακρίβεια στη
λογική του «μικρότερου κακού», που στα χρόνια της δημοτικής αρχής του ΣΥΡΙΖΑ,
έχει γνωρίσει εποχές αποθέωσης.
Και
για να μην ξεχνιόμαστε, η συνέχιση αυτής
της αντιλαϊκής εκπαιδευτικής πολιτικής πατάει - ανάμεσα στα άλλα - στο 3ο
μνημόνιο που ψήφισαν παρέα ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι - ΑΝΕΛ στη Βουλή,
τον Αύγουστο του 2015. Σε αυτό λοιπόν ελέγχονται, όχι μόνο τα δημοσιονομικά της
Εκπαίδευσης με κατεύθυνση την συνεχή μείωση της κρατικής χρηματοδότησης αλλά
και βασικές στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου στη βάση των κατευθύνσεων του
ΟΟΣΑ και της ΕΕ, οι οποίες παραμένουν αναλλοίωτες (δεν θα μπορούσε να γίνει και
διαφορετικά, γιατί αφορούν το σκληρό πυρήνα της στρατηγικής του κεφαλαίου).
Άλλωστε, όλες οι εκθέσεις και κατευθύνσεις
του ΟΟΣΑ για την Παιδεία καταλήγουν τελικά στα ίδια. Δηλαδή,
«αξιολόγηση» με βάση τα κριτήρια της αγοράς, αυτονομία των σχολικών μονάδων,
που οδηγεί στην αναζήτηση χορηγών και αντικειμενικά υπονομεύει τον δημόσιο
δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης, στην ανοιχτή πια κατηγοριοποίηση των σχολικών
προγραμμάτων. Αυτό είναι το πραγματικό ταξικό περιεχόμενο των «μεταρρυθμίσεων»
στην Παιδεία που προβάλλει και εφαρμόζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συμφωνούν -
παρά τις όποιες επιμέρους διαφοροποιήσεις
- και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα.
Για
όλα αυτά η δημοτική αρχή δεν βγάζει άχνα. Είναι πλέον γνωστή η δυσκολία που
έχει να αρθρώσει έστω και μια λέξη, όταν αυτή αφορά στις ευθύνες της κυβέρνησης
ΣΥΡΙΖΑ, όχι μόνο για το συγκεκριμένο ζήτημα αλλά και γενικότερα. Τι κρύβει η δημοτική αρχή, εξωραΐζοντας την
πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ;
► την ανυπαρξία
πυροπροστασίας, αντισεισμικής–αντιπλημμυρικής θωράκισης των σχολικών κτιρίων.
Σε αλλεπάλληλες ερωτήσεις μας στο Δημοτικό Συμβούλιο για το αν προτίθεται η
δημοτική αρχή να προχωρήσει σε Πρωτοβάθμιο Προσεισμικό Έλεγχο όλων των σχολικών
κτιρίων, αλλά και αν υπάρχουν πιστοποιητικά πυρασφάλειας στα σχολεία της πόλης,
ώστε να μην βρεθούν διευθυντές σχολείων, στην αντίστοιχη θέση συναδέλφων τους στον
Πειραιά, που σέρνονται στα δικαστήρια μετά από μηνύσεις της Πυροσβεστικής για
ελλείψεις στην πυρασφάλεια των σχολείων, ακόμα περιμένουμε απάντηση. Το γεγονός
ότι στα 28 νηπιαγωγεία της πόλης μας «δεν έχει μπει ούτε καρφί» στα 5 χρόνια
της διοίκησής της, ενώ παρά την πρεμούρα της να εφαρμόσει όπως-όπως την Δίχρονη
Υποχρεωτική Προσχολική Αγωγή, αυτό δεν έγινε δυνατό, γιατί όπως παραδέχθηκαν
και οι ίδιοι έλειπαν 15 αίθουσες!
► την μείωση της κρατικής
χρηματοδότησης για έργα απαραίτητα για τις λαϊκές ανάγκες, όπως είναι οι
σχολικές υποδομές και ότι τα όποια έργα έχει κάνει σε ότι αφορά στα
σχολεία, είναι χρήματα που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά νοικοκυριά της
πόλης μας, μέσα από τα πολύ ψηλά δημοτικά τέλη, τα οποία αρνείται να τα μειώσει
5 χρόνια τώρα. Ενώ οι «χορηγοί» μεγαλοεπιχειρηματίες (Ίδρυμα Νιάρχου, Εθνική
Τράπεζα, διάφοροι εφοπλιστές κλπ), κυριολεκτικά «αλωνίζουν» στα σχολεία της
πόλης, βρίσκοντας έδαφος στην αντιλαϊκή πολιτική και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που
στρώνει το χαλί σε μεγαλοεπιχειρηματίες, να εμφανίζονται ως «χορηγοί», φυσικά
με το αζημίωτο, κερδίζοντας φοροαπαλλαγές, αλλά και στα κενά που αφήνει πίσω
της η «ευαισθησία» της δημοτικής αρχής.
► την δράση και την
πίεση που άσκησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, το μαθητικό κίνημα, οι σύλλογοι
γονέων, η Ένωση γονέων, οι σύλλογοι των εκπαιδευτικών και μαζικοί φορείς της
πόλης, διεκδικώντας τα αυτονόητα. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που η
δημοτική αρχή του ΣΥΡΙΖΑ, είναι εχθρική απέναντι στο μαζικό κίνημα, δεν χάνει
ευκαιρία να επιτίθεται σ’ αυτό, όπως πριν λίγες μέρες στο 2ο ΓΕΛ
Κερατσινίου, όπου επιτέθηκε με αισχρό τρόπο σε εκπροσώπους γονιών και
εκπαιδευτικών για το ζήτημα της μεταφοράς σχολικών συγκροτημάτων και αθλητικών
υποδομών του δήμου στο «υπερταμείο» γιατί τάχα δεν κινητοποιήθηκαν. Ενώ είναι η
ίδια που κυριολεκτικά «κατάπιε τη γλώσσα της» και για το συγκεκριμένο ζήτημα.
► τα κενά στα σχολεία,
τις ελλείψεις εκπαιδευτικών, την
αδιοριστία, το αίσχος της ομηρίας των χιλιάδων αναπληρωτών, τις ελαστικές
σχέσεις εργασίας, τις δεύτερες και τρίτες αναθέσεις, το στρίμωγμα των μαθητών
σε 25άρια ή 27άρια τμήματα, την περικοπή ωρών
και την κατάργηση μαθημάτων σε Γυμνάσια – Λύκεια, τα εμπόδια στην
εγγραφή εργαζόμενων ανήλικων μαθητών στα Εσπερινά Σχολεία, το πετσόκομμα των
χαρακτηριζόμενων από το υπουργείο «ολιγομελών τμημάτων» στα ΕΠΑΛ. Ενώ για τις
τελευταίες εξελίξεις με το νόμο για το νέο σύστημα «προσλήψεων», ουσιαστικά
απολύσεων των εκπαιδευτικών και το χτύπημα των κινητοποιήσεών τους από τα ΜΑΤ, με
ψήφισμα που κατέθεσε στο Δ.Σ. ουσιαστικά απάλλαξε την κυβέρνηση από τις ευθύνες
της.
Για όλα αυτά, η
δημοτική αρχή παριστάνει την ανήξερη. Ενώ αντίθετα προσπαθεί να καπηλευτεί έργα,
στα οποία δεν είχε καμιά συμμετοχή ως δήμος στην κατασκευή τους, όπως το
Καλλιτεχνικό Σχολείο Κερατσινίου. Αποσιωπά
το γεγονός ότι το σχολείο αυτό κατασκευάστηκε με Σύμπραξη Δημόσιου-Ιδιωτικού
Τομέα (ΣΔΙΤ), παρουσιάζοντάς το ως «κόσμημα» για την πόλη. Τι σημαίνει σχολείο
κατασκευασμένο με τη μέθοδο ΣΔΙΤ; Ένα σχολείο που μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του, δεν αποτελεί ιδιοκτησία του Δημοσίου, όπως γινόταν
με τα κτίρια που κατασκεύαζε ο πρώην ΟΣΚ, αλλά περιουσία της κατασκευαστικής εταιρείας, όπου το Δημόσιο πληρώνει νοίκι
για τη χρήση του!!. Ένα σχολείο «γυμνό» και άδειο από κάθε
εξοπλισμό, ακόμα και από
τα στοιχειώδη, τα οποία επιβαρύνουν τη Σχολική Επιτροπή. Η κατασκευή
ενός σχολείου με ΣΔΙΤ, πατώντας στο γνωστό επιχείρημα της έλλειψης
χρημάτων, ανοίγει σταδιακά το δρόμο της ιδιωτικοποίησης δομών και πλευρών της
Εκπαίδευσης, που μέχρι τώρα αποτελούσαν κρατική υπόθεση. Αυτά τα σχολεία εγκαινιάζει
με τυμπανοκρουσίες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με την συμμετοχή και της δημοτικής
αρχής. Ενώ με την νέα ΚΥΑ που αφορά στη μεταφορά μαθητών από και προς το Καλλιτεχνικό
Σχολείο, μπαίνουν πρόσθετα εμπόδια στην δωρεάν μεταφορά τους.
Αυτή
την πολιτική στήριξε και συνεχίζει να στηρίζει η δημοτική αρχή και ο δήμαρχος 5
χρόνια τώρα. Δεν βρήκε να πει ούτε μια κουβέντα ενάντια
σε μια αντιλαϊκή πολιτική που στέκεται απέναντι στα μορφωτικά δικαιώματα της
νεολαίας. Και σήμερα εισπράττει τα γραμμάτια αυτής της στήριξης, δηλαδή το
χρίσμα του εκλεκτού του ΣΥΡΙΖΑ στις επερχόμενες τοπικές εκλογές.
